ധ്യാനം

അഞ്ചാളുണ്ടു തുണയ്‌ക്കു നിത്യ, മവരും കാലം ചതിച്ചീടവേ
വഞ്ചിപ്പെട്ടുഴലുന്നു, ധര്‍മ്മമധുനാ വാഴുന്നു കാട്ടില്‍ ഹരേ
നെഞ്ചൂക്കല്ലൊരഹന്തയോടെ വരുമാവില്ലിന്റെവീമ്പല്ലേ മേ
നെഞ്ചില്‍ ത്തന്നെയിരുന്നു കാത്തരുളുമീകാരുണ്യമാണാശ്രയം

എന്നും കണ്ണിനു കാഴ്ചയേകുമൊളിയും കാതില്‍ വരും നാദവും
തന്നെത്താനെ വിരിഞ്ഞപൂവിലണയുന്നാതേനുമാഗന്ധവും
എന്നല്ലെന്നുടലിന്നുതൊട്ടറിയുമെന്തെന്തൊക്കെയായീടിലും
നിന്നില്‍ നിന്നു വിഭിന്നമല്ലിതറിയാന്‍ നീ തന്നെയാണാശ്രയം