ഹരേ

ഗുരുപവനപുരേശനേകിടും
പുരുകൃപ താനിവനെന്നുമാശ്രയം
തിരുവടികളിലെന്മനം സദാ
മരുവിടുവാൻ വരമേകണേ ഹരേ

കാവ്യാലാപവിനോദിനി

കാവ്യാലാപവിനോദിനീകരുണ താൻ
ചൈതന്യമെൻ ജീവിത-
ക്കാവ്യത്തിന്നു കരുത്തുമെന്നുമതിനാൽ
നവ്യം സദാ, ഹൃദ്യവും
കാവ്യത്തിൻ പരിശുദ്ധി നെഞ്ചിലുണരാൻ
വാക്കായണഞ്ഞീടുവാൻ
ദേവീ നീ വഴികാട്ടിടേണമതിനായ്
കൂപ്പുന്നു ഞാനെപ്പൊഴും

യതോ ഹസ്തഃ തതോ ദൃഷ്ടി…

കയ്യെത്തുംദിക്കു വേഗാൽ നയനമണയണം
നൂന, മെന്നല്ലി ചൊല്വൂ,
മെയ്യാടുമ്പോൾ, മനസ്സും ദ്രുതമിവയിളകും
മട്ടുചെന്നെത്തിടേണം
പൊയ്യല്ലാ ജീവിതത്തിൻ നിയമവുമിതുതാ-
നാർക്കുമെന്നോർക്ക, നിത്യം
ചെയ്യും കർമ്മങ്ങളേവം തുടരണമുലകാം
നൃത്തരംഗത്തിലത്രേ

പ്രചോദനം:”യതോ ഹസ്തഃ തതോ ദൃഷ്ടി യതോ ദൃഷ്ടി തതോ മനഃ “

ധ്യാനം

ഇവൻ്റെ നെഞ്ചിൽ സദയം വസിക്കും
നാവാമുകുന്ദൻ തുണയേകുമെന്നാൽ
ഭവം തരില്ലാ വിഷമം സ്തുതിക്കാ-
നാവട്ടെയെൻ നാവു ചലിപ്പതെന്നും

ധ്യാനം

സ്മരിക്കണം ശങ്കരിതൻ പദത്തെ, വി-
സ്മരിക്കണം ലോകവിചാരമൊക്കെയും
വരിക്കണം നാമജപത്തെ, ശാന്തമാ-
യിരിക്കണം മാനസമേ ഭവാൻ സദാ

സ്മരണാഞ്ജലി

താതനന്നു ധരയിൽ പിറന്നതാ-
ണീദിനം പലതുമോർക്കുമെന്മനം
ഭൂതകാലമകമേ തെളിച്ചിടും
ജ്യോതിയിൽ തെളിയുമാമുഖാംബുജം

ത്രയീശാ!

ആകാശം വീണിടട്ടേ,യഴകെഴുമതിലെ-
ത്താരകപ്പൂക്കളെല്ലാം
പോകട്ടേ, വന്ന മേഘപ്പരിഷകളകലെ-
പോയൊളിച്ചെന്നുമാട്ടേ
നീ കാണും കൂടെയെന്നാലതുമതി ഭഗവൻ!
ജീവനിക്കാലമേറും
ശോകം മാറാൻ, നമിപ്പൂ തിരുപദയുഗളം
തന്നിലെന്നും, ത്രയീശാ!

ധ്യാനം

ശ്രീപാർവ്വതീദേവി കനിഞ്ഞു മാനസേ
തൃപ്പാദപദ്മം തെളിയാൻ തുണയ്ക്കണം
ഇപ്പാരിലെ സ്സങ്കടമൊട്ടകറ്റുവാ-
നപ്പുണ്യമാണാശ്രയമാർക്കുമെന്നുമേ

പ്രഹേളിക

पार्थ: कर्णवधाय मार्गणगणं क्रुद्धो रणे संदधे
तस्यार्धेन निवार्य तच्छरगणं मूलैश्चतुभिर्हयान् |
शल्यं षड्भिरथेषुभिस्त्रिभिरपि च्छत्रं ध्वजं कार्मुकम्
चिच्छेदास्य शिरः शरेण कति ते यानर्जुनः संदधे

എൻ്റെ ഉത്തരം:

പാർത്ഥൻ പെയ്തതിലമ്പതേറ്റു രിപുവി-
ന്നസ്ത്രങ്ങ, ളശ്വങ്ങള-
ബ്ബാണം നാൽപതുകൊണ്ടു, ശല്യരതിലാ-
യാറേറ്റുമില്ലാതെയായ്
ഓരോന്നാലഥ ഛത്രമക്കൊടിയുമാ-
വില്ലും മുറിഞ്ഞൂ ജവാൽ,
കർണ്ണൻ വീണതുമൊന്നിനാലെ, ‘ശത’മി –
ച്ചോദ്യത്തിനെന്നുത്തരം

മേഘമേ!

ഒരുകുറി വഴിതെറ്റിപ്പോയതോ ഹേതുവായീ
വരുവതിനിതുകാലം, വേനലിൽ ദേഹമേറ്റം
ഉരുകിയ സമയത്തോ മേഘമേ! കണ്ടതില്ലീ-
കുരുണയൊഴുകിയിത്ഥം വന്നതിപ്പാരിലാരും