ധ്യാനം

ശ്രീരാമനാമമെന്‍ ചിത്തം
നേരാം വണ്ണം ജപിക്കുവാന്‍
ചാരെ വന്നു തുണച്ചീടൂ
മാരുതേ പ്രണമിച്ചിടാം

വിശ്വരൂപം

മനം പാല്‍ക്കടലാം ജീവന്‍
കനിവാം കേശവന്‍ സ്വയം
ഞാനീ കാണുന്നതാം ലോകം
താനത്രെ നാഭിപത്മവും

വിശ്വാസം

വിശ്വാസം സത്യമാകാമൊരുകുറിയതുതെറ്റായിടാം മാനസത്തി-
ന്നാശ്വാസം നല്കിയേക്കാമൊരുവനു ചിലനേരം മനസ്സെന്തറിഞ്ഞൂ
വിശ്വാസത്തിന്നുമേലാണനുഭവമതു താന്‍ സത്യമായ് കാണ്മതെന്നും
വിശ്വത്തില്‍ വാഴുവോളം മനുജനുതുണയായുള്ളതും വേറെയല്ല

ധ്യാനം

വരണേ ഹൃദി, കരുണാബലമകതാരിനു സതതം
തരണേ, ഗുരുകൃപയാവുക, യറിവേകുക വരദേ
ചരണേ തരു ശരണം, ഭവദുരിതങ്ങളിലടിയന്‍
മരണം വരെയലയാനിനിയിടയാകരുതു ശിവേ

വന്ദനം

സ്പന്ദിക്കുന്നസ്ഥിമാടത്തില്‍
കവിമാനസമിപ്പൊഴും
വന്ദനം മലയാളത്തിന്‍
പ്രേമഗായകനെന്നുമേ