ധ്യാനം

സൌവര്‍ണ്ണപദ്മമിവനുള്‍ത്തടമാ, ണതില്‍ താന്‍
മേവുന്നു ദേവി! ചരണാബ്ജയുഗത്തിലെത്താന്‍
ആവട്ടെയെന്നിലുണരും മമ ചിന്തകള്‍ക്കൊ-
ന്നേവം സ്തുതിച്ചു പദതാരു വണങ്ങിടട്ടേ

ധ്യാനം

തെളിയണേ മഹാഗൌരി!, മാനസം
തളരുമന്യഥാ, ഭീതി മാനസേ
വളരെയേറെയുണ്ടിന്നു, ഭക്തി താന്‍
വളരണം, തുണയ്ക്കൂവതിന്നു നീ

ധ്യാനം

വൃന്ദാവനത്തെയൊരുവേള വെടിഞ്ഞു ദൂരെ-
ച്ചെന്നേക്കുമിങ്ങിരുളിലായ് മറയാം ചിലപ്പോള്‍
എന്നാലവന്‍ മുരളിയൂതിയമര്‍ന്നിടുന്നു-
ണ്ടെന്നും മനസ്സിലതുരാധിക തന്നെയല്ലേ

ഒന്നാണു രണ്ടു പൊരുളല്ലവരത്രെ കാണാ-
മൊന്നിച്ചു തന്നെ വിരഹം മറ മാത്രമല്ലേ
എന്മാനസം പശുപയാണവളോടുകൂടെ-
ത്തന്നെസ്സദാ മരുവിടുന്നു മരുത്‌പുരേശന്‍

ധ്യാനം

ഹൃദയപങ്കജം നല്കിടുന്നു നിന്‍
പദയുഗത്തിലായ് നിന്റെ കൈകളാല്‍
സദയമൊന്നെടുത്തീടു നല്കണേ
പദമെനിക്കു കീര്‍ത്തിക്കുവാന്‍ ഹരേ

ധ്യാനം

മഹാഗൌരിയായ് ദുര്‍ഗ്ഗയായ് ചൊല്‌വതാം നിന്‍
മഹത്വം ഗ്രഹിക്കാനെനിക്കാവതുണ്ടോ
അഹോരാത്രമെന്നില്‍ വരും ചിന്തയെല്ലാം
മഹാമന്ത്രമായ് നിന്നിലായ് ചേര്‍ന്നിടട്ടേ

ധ്യാനം

മാതാവില്‍ ക്കൂടിയത്രേ ശിശുവറിവതു കാ-
ണുന്നതാം ലോകമെല്ലാം
താതന്‍ തന്നേയു, മേവം ഗുരുവിനെ ഭഗവാ-
നേയുമത്രേ, യതിന്നാല്‍
വീതാശങ്കം നമിക്കാമവളെയനുദിനം
ശ്രാദ്ധമായ് ശ്രദ്ധയോ, ടി-
ന്നിത്തപ്പില്‍ കുമ്പിടുന്നേനടിയനുമിതു വാ-
ക്തർപ്പണം ത്വത് പദാബ്ജേ

ധ്യാനം

ഗീര്‍വാണം കൊണ്ടു വേണോ തവ പദഭജനം
ചെയ്യുവാനായ്, മനസ്സില്‍
നീ വന്നീടുന്നതില്ലേ, മമ മൊഴി ഭഗവാ-
നെന്തെ ബോധിക്കയില്ലേ
ആവും പോല്‍ പാടിടുന്നൂ മുരളിക ഭഗവന്‍ !
നിന്‍ കൃപാവര്‍ഷമെന്നുള്‍
പൂവില്‍ ത്തേനായ് വരുമ്പോള്‍ മറ*യൊരുമറയായ്
തീര്‍പ്പതിങ്ങെന്തിനാവോ ?

* വേദം

ധ്യാനം

നിന്നംശമാണു മിഴിയാലിഹ കാണ്മതെല്ലാ-
മെന്നാലുമിങ്ങറിവതൊക്കെയപൂര്‍ണ്ണമത്രേ
എന്നും വസിപ്പു തിരയാഴിയിലെന്നപോലെ-
തന്നേയലയ്ക്കുകടലെന്നതുകാണ്മതാണോ

ധ്യാനം

നീ ധരയ്ക്കതുപോലെ തന്നെ രമയ്ക്കു കാന്തനഹം സദാ
ശ്രീധരാ! പ്രണമിപ്പു നിന്‍ പദതാരിലായ്, തുണയേകണേ
രാധയായമരുന്നു ജീവ, നതിന്നു രാസരസം തരാന്‍
നാഥനിങ്ങണയുന്നതെന്ന, തിനെത്ര നാളിനി കാക്കണം

(മല്ലിക)

ധ്യാനം

ആടുന്നാഴിത്തിരയ്ക്കോ നടനവിരുതു കാ-
ണുന്നതാകാറ്റിനൊത്താ-
യാടുന്നൂ നിത്യമത്രേ ഞൊടിയിടലതൊടു-
ങ്ങീടുമാഴിയ്ക്കകത്തായ്
പാടുന്നൂ വേണുവെന്നായ് ചിലരിവിടെ പറ-
ഞ്ഞീടുമെന്നാലതിന്നോ
പാടാനാവുന്നു താനേ കരുണയതിലണ-
ഞ്ഞീടണം പ്രാണനായി